کد مطلب:29376 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:114
4397. امام علی علیه السلام - در دعایی كه بسیار آن را می خوانْد -:سپاسْ خدایی را سزاست كه مرا مُرده یا بیمار، به صبح درنیاورد، رگ هایم را به ناخوشی گرفتار نساخت، به خاطر بدترین رفتارهایم مؤاخذه ام نكرد، و مرا بی پشت نگردانْد، و از دین برگشته نگردانید، و منكر پروردگارم قرار نداد، نه از ایمان به وحشتم افكند، نه آشفته خِرَدم گردانْد، و نه گرفتار عذاب های ملّت های پیشینم ساخت. [ بار خدایا! ] بنده ای بی اختیار و برخویش ستمكار گشتم. تو را بر من حجّت است و مرا حجّتی نیست، و جز آنچه كه تو به من می بخشی، توان به دست آوردن چیزی را ندارم و جز از آنچه كه مرا نگه می داری، نمی توانم خود را از [ آسیب ]چیزی حفظ كنم. بار خدایا! از این كه با وجود بی نیازی تو نیازمند گردم، و با وجود هدایت تو گم راه شوم، و با وجود قدرت تو گرفتار ستم گردم، و یا با وجود بودن كار به دست تو خوار شوم، به تو پناه می برم. بار خدایا! جانم را نخستین نعمتی از بین نعمت هایت [ به من ] قرار ده كه می ستانی و اوّلین امانتی از ودیعه های نعمتت كه از من بازپس می گیری. بار خدایا! از این كه از فرمان تو دور شویم و یا در دین تو گم راه شویم و یا به جای هدایتی كه از سوی تو می آید، هوای نفسمان بر ما چیره گردد، به تو پناه می بریم.[2]. 4398. امام باقرعلیه السلام:علی علیه السلام در سجده در ضمن دعایش می فرمود:«بار خدایا! به تو پناه می برم از این كه به بلایی گرفتارم سازی كه مرا بر آن دارد كه به اندكی از نافرمانی ات یاری بجویم. بار خدایا! برای من نیازمندی ای به بندگان شرور و فرومایه خود قرار مده، و اگر احتیاج به كسی از بندگانت را بر من مقرّر داشتی، آن را به خوش روترین، خوش خُلق ترین، زیباترین، بخشنده ترین، خوش زبان ترین، دست و دل بازترین و كم منّت ترین آنان بر من قرار ده».[3]. 4399. امام علی علیه السلام:بار خدایا! تو سزاوار وصف زیبا و ستایش بی شمار و فراوانی. اگر تو را آرزو بَرند، تو بهترین آرزومداری و اگر به تو امید بندند، تو كریم ترین امیدمداری. بار خدایا! به من نعمتی بخشیدی كه با آن، جز تو را ستایش نكنم و جز تو را ثنا نگویم و با آن به معدن های ناامیدی و مكان های شك، روی نیاورم، و زبانم را از ستایش آدمیزادگان و ثناگویی بر مخلوقان و پروردگان برگردانده ای. بار خدایا! برای هر ثناگویی، بر عهده آن كه ثنا می گوید، پاداشِ جزایی و یا نیكو عطایی است و من از تو راهنمایی به ذخایر رحمت و گنج های بخشش را امید دارم. بار خدایا! این، جایگاه كسی است كه تو را به توحیدی كه مختصّ توست، پذیرفته است و جز تو را شایسته این ستایش ها و ویژگی ها نمی داند، و مرا نیازمندی به توست، كه جز فضل تو آن را جبران نمی كند و جز منّت و سخاوت تو از نداری به توانگری تبدیلش نمی كند. به ما در این جایگاه، خشنودی ات را ببخش و از این كه دست ها را به سوی غیر تو بگشاییم، بی نیازمان گردان، كه به درستی تو بر هر چیزی توانایی.[4]. 4400. امام علی علیه السلام - در حكمت های منسوب به ایشان -:بار خدایا! همان گونه كه صورتم را از سجده گزاری بر غیر خود نگاه داشتی، آن را از درخواست از غیر خود [ نیز ] محفوظ دار.[5].
4396. امام علی علیه السلام:بار خدایا! به توانگری آبرویم را حفظ كن و به تنگ دستی حرمتم را ضایع مگردان كه از روزی جویانت روزی خواهم و از آفریدگان بد كردارت مهربانی بجویم و به ستایش كسانی كه به من می بخشند، گرفتار شوم و به بدگویی آنانی كه چیزی به من نمی دهند، آزموده شوم، حال آن كه در ورای همه، صاحب اختیار بخشش یا منع، تویی، و تو بر هر چیزی توانایی.[1].